Ανθολογία νεοελληνικής δραματουργίας

Από την επανάσταση του 1821 ως τη μικρασιατική καταστροφή

Η έκδοση αυτής της τρίτομης ανθολογίας νεοελληνικής δραματουργίας, που καλύπτει τέσσερις αιώνες, από την Κρητική Αναγέννηση ως τη Μεταπολίτευση του 1974, συμπληρώνει ένα υπαρκτό κενό στο χώρο των θεατρολογικών σπουδών και εξυπηρετεί τις εκπαιδευτικές και αναγνωστικές ανάγκες του σχολείου και του πανεπιστημίου, καθώς και του ενδιαφερόμενου θεατρόφιλου κοινού. Όπως σημειώνει στον πρόλογό του ο συγγραφέας, «οι ανακαλύψεις την τελευταία δεκαετία μιας σειράς νέων δραματικών κειμένων, του 17ου και 18ου αιώνα, καθώς και η ανάσυρση και επανεκτίμηση ξεχασμένων και παραμελημένων θεατρικών έργων του 18ου και 19ου αιώνα, μαζί με τις γενικότερες αναθεωρήσεις στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου, έχουν μεταβάλει τα δεδομένα της εξέλιξης της νεοελληνικής δραματογραφίας και έχουν διαμορφώσει μια νέα εικόνα του συνόλου της νεοελληνικής δραματολογίας. Οι πρόοδοι στην αισθητική, γλωσσική και δραματουργική αντιμετώπιση, ιδίως των παλαιότερων θεατρικών έργων, καθώς και η αύξηση των γνώσεων για το πότε, πώς και γιατί παραστάθηκαν τα έργα αυτά, έχουν δημιουργήσει και μια νέα ευαισθησία στην ανάλυση και αποτίμηση, από θεατρολογική και φιλολογική άποψη». Τα δραματικά έργα που παρουσιάζονται στην ανθολογία, δειγματοληπτικά και με αποσπάσματα των κειμένων τους, επιλέχθηκαν με τα εξής βασικά κριτήρια: αντιπροσωπευτικότητα για την εποχή και το είδος, λογοτεχνική αξία, θεατρική επιτυχία, αλλά και επειδή για κάποιο συγκεκριμένο λόγο θεωρούνται μοναδικά, ή αποτελούν παραδείγματα για την εξέλιξη της ελληνικής δραματουργίας και θεατρικής γλώσσας. Η παρουσίαση στο σύνολό της αποβλέπει στο να δώσει ασφαλή και καθολική εικόνα του πλούτου και της έκτασης της νεοελληνικής δραματολογίας, που κακώς πιστεύεται πως υστερεί της ποίησης ή της πεζογραφίας. Ο πρώτος τόμος περιλαμβάνει περίπου όλα τα σωζόμενα θεατρικά έργα της περιόδου από την Κρητική Αναγέννηση ως την Επανάσταση του 1821. Τα έργα αυτά παρουσιάζονται και σχολιάζονται σε τέσσερα μέρη: το Κρητικό θέατρο, το Επτανησιακό θέατρο (ως το τέλος του 18ου αιώνα), το Αιγαιοπελαγίτικο θέατρο (η χιώτικη και η κυκλαδική δραματουργία) και η προεπαναστατική δραματουργία της διασποράς. Ο δεύτερος τόμος υποδιαιρείται σε δυο βιβλία. Το πρώτο καλύπτει τη δραματολογία του 19ου αιώνα μετά το 1821 (πατριωτικό, αστικό και ρομαντικό δράμα, ιστορική τραγωδία, γλωσσική, κοινωνική και πολιτική σάτιρα, μονόπρακτο) καθώς και το Λαϊκό θέατρο (κωμειδύλλιο, επιθεώρηση, Καραγκιόζης, διαλογικά δρώμενα), ενώ το δεύτερο τις αρχές του 20ου αιώνα με το Θέατρο των ιδεών (ρεαλιστικό, κοινωνικό, ψυχολογικό και ποιητικό δράμα, νεορομαντισμός, συμβολισμός, αισθητισμός, μοντερνισμός).