Βαδίζοντας ανάμεσα στις δρυς και τις καστανιές η Σάγιοκο αντίκριζε τα γυμνά της πόδια να πλέουν μέσα στο πέλαγος των πυγολαμπίδων και η σκέψη της ξαναγύριζε στα χρονικά και τα μονόπρακτα.
Μετά τη δύση του ήλιου οι λάτρεις της εσπερινής ιερουργίας συνάζονταν στους πυργίσκους και στα υψώματα και ξεκινούσαν να δοξολογούν τον γαλαξία, άρχιζαν με τις κλωστές και την ανέμη να απαριθμούν τις σκοτεινές ευλογίες της νύχτας.