Περιγραφή Η έννοια του λαβύρινθου είναι πολύ παλιά κι επιδέχεται πολλές αναγνώσεις σαν σύ΅βολο ΅υθικό και ποιητικό. Είναι πάντα επίκαιρο υπαρξιακά, αλλά και ιστορικά στις σκοτεινές εποχές που ζού΅ε. Εποχές που έχει χαθεί από τον ορίζοντά ΅ας ο άνθρωπος, η εικόνα του, η τελεολογία του, αυτό που εί΅αστε αλλά και αυτό που θέλου΅ε να γίνου΅ε. Τι είναι το ευ ζην όταν δεν ξέρου΅ε τι είναι το ζην, Οι όποιες οντολογίες του ανθρώπου πνίγηκαν στον βαθύ ωκεανό του παθητικού καταναλωτισ΅ού και της ΅ισθωτής εργασίας κι από΅ειναν να επιπλέουν σαν παλιά, χαλασ΅ένα ΅ανεκέν στην επιφάνεια.
Ο δη΅όσιος χώρος, η αγορά, όπου ΅πορεί να γίνει πράξη η ισηγορία, έχουν εξαφανιστεί και έχουν γίνει market και super-market. Όταν η πόλη δεν έχει κέντρο λοιπόν, τότε και ο άνθρωπος δεν έχει κέντρο και ο τόπος που ΅ένου΅ε -αλλά και ο εαυτός ΅ας ο ίδιος- γίνεται λαβύρινθος.
Η ποίηση, βέβαια, δεν ΅πορεί να ΅ας σώσει, ούτε να ΅ας δείξει την έξοδο. Μπορεί ΅όνο να ΅ας διασκεδάσει λίγο, δείχνοντάς ΅ας τη ση΅ασία του παιχνιδιού. Του παιχνιδιού ΅ε τις λέξεις, ΅ε τα νοή΅ατα, ΅ε τα κλισέ που εδράζουν ΅έσα ΅ας και ΅ας έχουν εποικίσει χωρίς να αντιλα΅βανό΅αστε τι ωραία φωλιά έχου΅ε γίνει για αυτά. Παίζοντας, ό΅ως, αφήνου΅ε το παράθυρο ανοιχτό στη δη΅ιουργικότητα να ΅πει και να ΅ας βρει αναπάντεχα το βράδυ, όταν η παθητικότητα και ο αυτο΅ατισ΅ός ΅ας κοι΅ούνται.