Η άδολη ηλικία της ανθρωπότητας (ο προσωκρατικός Αιών) και ο χαμένος παράδεισος της φυσικής τάξης χωρομέτρησαν τον αγωνιστικό στίβο του Δημήτρη Λιαντίνη. Η αρχαϊκή μυθοπλασία στάθηκε αποκαλυπτική. Ο Λιαντίνης μίλησε για τα ιερά και τα όσια της ανθρώπινης ύπαρξης: τον Έρωτα και το Θάνατο. Με γνώση και κυρίως με αίσθημα τραγικό, παραπέμποντας κατευθείαν στη σκέψη των μεγάλων ελλήνων κλασικών. Μελέτησε και όρισε το θάνατο ως γεγονός της ζωής. Έχοντας επίγνωση του τέλους, ρούφηξε τις στιγμές. Κολύπησε προς τις όχθες, όπου οι προπάτορες, δίχως άσκοπες κραυγές ή έξαλλους θρήνους, έκαναν τέχνη και τρόπο μετρημένου βίου τον καημό του θανάτου.