Περιγραφή Σ' αυτό του το έργο ο Αντώνης Γιτόπουλος εμπνέεται από πρόσωπα των τραγωδιών του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη. Τα επεξεργάζεται ποιητικά στην ανθρώπινη διάστασή τους με έναν σύγχρονο προβληματισμό που προβάλλει τη διαχρονική αξία του έργου των μεγάλων τραγικών. Όπως επισημαίνει ο ίδιος, «ο άνθρωπος, σε όλες τις εποχές, ορίζεται κυρίως από τις ανάγκες και τα όνειρα στην περιορισμένη ζωή του. Κι αυτά δεν αλλάζουν πολύ».ΠρομηθέαςΔεν ξέρω αν έκαμα καλάΧάρισα τη γνώση την πρόοδοΚαι τη δυναστεία της ελπίδας που τη συνοδεύειΜικρός θεός ακόμα στα μάτια τουςΣε όντα εφήμερα και ολιγοδρανήΠες από λύπηση, πες από αγάπηΤουλάχιστον είχα το θάρρος να πληρώσω εγώΤην άτεγκτη εκδίκηση του μονοκράτορα θεούΣτον βράχο αλυσοδεμένοςΣε άλλους καιρούς άλλος θεός στον ίδιο άνθρωποΠατώντας στην ψευδαίσθηση της ελευθερίας της επιλογής τουΤου φόρτωσε ενοχές και κατάρεςΚαι προπατορικά αμαρτήματαΠάντως τον έσπειρα τον σπόρο της αμφιβολίαςΣτον ακόμα ανόργωτο κάμπο των ανθρώπωνΤο κρύο του φόβου και τα σκοτάδια της άγνοιαςΕργαλεία στα χέρια αδίστακτων εργολάβωνΤον εμποδίζουν –όσο μπορούν– να ανθίσειΒαθιά ριζωμένη η ελπίδα περιμένει και καιροφυλαχτείΔεν ξέρω για πόσες ακόμα γενιέςΣυνήθισαν βλέπεις οι άνθρωποιΝα υψώνουν τα χέρια ικετευτικάΕπαίτες στη συχνή απορία τουςΑργή και δύσκολη της γνώσης η ανηφόραΚάθε σκαλί και μια νίκη μικρήΚάθε νίκη και μια ανάσα ελευθερίαςΛίγο η περιέργεια λίγο η ζωογόνα αυτοπεποίθησηΤους οδηγούν στου Ολύμπου την κορφήΠουθενά οι θεοί. Και τώρα τι,Γλυκιά μαχαιριά της μοναξιάς η συνείδησηΣαστισμένο το μάτι ψάχνει τον ουρανόΗ σκέψη στη λογική αγκιστρωμένηΤραγικά μονάχος λοιπόν από την πρώτη ώραΜε ταγμένα τα όριαΚαι τώρα πώςΜέσα μας το καλό και ίσως το κακόΜέσα μας και η ευθύνη να τα ξαναορίσουμεΣοφοί μας δάσκαλοι των ζώων η άδολη ματιάΚαι των φυτών η υπομονετική σιωπήΜάθημα πρώτο η άγνωστη κοινή μας μοίραΚαι το ελάχιστό μας μέσα στο απέραντοΤου χώρου και του χρόνουΣε πόσα γιατί να απαντήσει το όνειροΤι χρειάζονται τα αισθήματα που ανασαίνουν μαζί μαςΜε τι και πώς να ζήσουμεΔεν μπορούμε παρά να εμπιστευτούμε την τύχηΚαι την ελπίδα για την συλλογική μας αθανασίαΗθελημένη τρέλα η αισιοδοξία θα πειςΜα ένα βλέμμα βαθύ στην ομορφιά των λουλουδιώνΈνα αχ ξέχειλης ικανοποίησηςΚαι ένα χαμόγελο ερωτικό γεμάτο υπόσχεσηΠοτέ δεν βλάπτουνΑυτά προσπάθησα ως τώραΔεν ξέρω αν έκαμα καλά.