Μετέωρη νύχτα

ΕΙΣΟΔΟΣ Πήγαινα με το τρένο, ένα ταξίδι επιστροφής στα παιδικά μου χώματα. Ήσυχη καθημερινή του Δεκεμβρίου. Μισοάδειο τρένο σιωπηλό, ανέβαινε βουνά, κατέβαινε. Περνούσαν δέντρα, κοπάδια πρόβατα, ερημιά. Σχεδόν αποκοιμήθηκα μ' ένα βιβλίο αγκαλιά· όταν... Σε μια στροφή καρφώθηκε στο τζάμι μια τρομερή ματιά και πάλι τίποτα. Αέρας κι έφυγε. Παρ' όλο που αναστατώθηκα λιγάκι, χώθηκα στο κάθισμα κανονικά προς ύπνο, όταν... Πάλι η ματιά, τώρα το πρόσωπο, μακριά μαλλιά και γένια. Και ω! του τρόμου, καρφωμένο κομμένο κεφάλι στο τζάμι, αίματα στάζουν. Πετάχτηκα πάνω τρομαγμένος. Τίποτα, το τζάμι καθαρό, χιονισμένη πλαγιά ως τα ελάτια. Γύρισα να καθίσω, μερεύοντας την ψυχή μου που αλλοφροϊσκιώνει. Στο κάθισμα υγρά κάτι χειρόγραφα, τριμμένα απ' τον καιρό, κιτρινισμένα. Πάνω ψηλά μια υπογραφή: Καπετάν Ρήγας.